25 april..

Het is, nu ik dit bericht type, precies 6 jaar geleden dat het begon. Nadat ik al zo'n beetje 2 middagen achtereen op mijn knieen met een dikke buik in de tuin aan het wroeten was voelde ik de voorweeën . Maar dat was die avond daarvoor ook gebeurd en toen zwakte het af, dus dacht ik: blijven lopen, blijven bewegen, misschien zet het door.
Ik was nieuwsgierig..
Ik wou ons kind zien..
Ik wou weten of het een jongen of een meisje was..

Tegen een uur of 11 's avonds kreeg ik echt weeën, de huisarts kwam, hij keek hoever ik was. (Toen kon je bij ons nog bij de huisarts bevallen)
Hij zei: Het wordt er nu niet makkelijker op hoor. Nee! Dat had ik ook niet gedacht.
Het is een man van weinig woorden, de huisarts.
Hij ging weer en liet ons alleen.

Ik had rugweeën en vanaf 2 uur 's nachts ze kwamen aan één stuk door! Ik zat op handen en knieën en mijn lief maar drukken op mijn bekken. Als hij wegliep dacht ik panisch: blijf! Ik kon ze gewoon niet weg puffen.
Toen ik weer eens zei dat hij moest drukken en HARDER, zei hij: Maar ik heb zulke zere polsen!!!! 
ZERE POLSEN??

Ja, dat zijn van die dingen waar ik nu hard om kan lachen, maar als je zoiets hoort wanneer je een kind moet baren..... Mijn ontsluitingsweeën zijn gewoon afschuwelijk, elke keer weer.
Tegen 5 uur vroeg de kraamhulp (zij was inmiddels gekomen) of ik al persdrang had. Persdrang? Hoe voelt dat? En gelijk daarna: Huuuhhhhnnn!!! Zó dus, ik mocht persen! Gelukkig, en echt na 10 minuten persen was ze er! Onze dochter, het meisje dat mij voor het eerst moeder maakte, onze Floor!
Echt, wat een lief klein meisje was ze.. en is ze nog steeds...

 een maand oud

 1 jaar

 

2 jaar

 3 jaar

 4 jaar

5 jaar

En morgen wordt ze alweer 6! 

6 jaar, ongelooflijk. Kleine meisjes worden groot..